Column Jan Dirk van der Zee, directeur amateurvoetbal

VOOR EEN VRIEND DOE JE ALLES

Waarom zou je in godsnaam bondsvoorzitter willen worden? Is dat ijdelheid? Liefde voor het voetbal? Macht? Op deze vragen kreeg ik antwoord tijdens het afscheid van Michael van Praag, gisteren in de Johan Cruijff Arena.

Daar nam de KNVB-voorzitter na elf jaar afscheid van de voetbalbond en droeg het stokje over aan Just Spee, de nieuwe topman van de organisatie. Onder de ruim duizend gasten (waaronder oud-bondscoach Louis van Gaal, NPO-baas Shula Rijxman, presentator Paul de Leeuw en FIFA President Gianni Infantino), waren veel sprekers die hun licht lieten schijnen op de rol die Van Praag voor het voetbal heeft gespeeld. Volgens Pier Eringa, voorzitter Raad van Toezicht Amateurvoetbal KNVB, heeft hij door een bekende persoon in de samenleving te worden de bond een maatschappelijke rol gegeven. “Daarin was hij heel handig, had zelfs iets linkmiegeligs.”

Jan Smit, voorzitter van de Raad van Commissarissen betaald voetbal van de KNVB, vond dat Van Praag ook een enorme zeurpiet kon zijn. En als je hem op Wikipedia opzocht, stond er bij zijn functieomschrijving weliswaar voetbalbestuurder, maar naar de smaak van Smit had daar beter duizendpoot kunnen staan, vanwege de muzikale talenten van Michael van Praag (hij bespeelt zo’n beetje ieder muziekinstrument) en zijn succesvolle loopbaan als ondernemer.

Rainer Frölich, oud-voorzitter van vv Berkum uit Zwolle, zag in Michael van Praag vooral een man die er niet alleen voor de betaald voetbalorganisaties was, maar voor alle clubs. Nog steeds verbaasde hij zich over het gemak waarmee hij de bondsvoorzitter aan de telefoon kon krijgen en daarna nog een aantal keren bij de club mocht begroeten. Eenzelfde beeld schetste Dirk Jan Rutgers, voorzitter van de Koninklijke HFC uit Haarlem. “Tijdens ons 140-jarige bestaan hield hij niet alleen een mooi verhaal, maar schoot ook de wethouder even aan om te vertellen hoe belangrijk onze nieuwbouwplannen waren.”

Wat de betekenis is van een bondsvoorzitter die zich uitspreekt tegen discriminatie en racisme, werd duidelijk gemaakt door Marianne van Leeuwen, voorzitter van de Amsterdamse voetbalclub Zeeburgia, een vereniging met veel gekleurde spelers. “Als voetbalclub is het ontzettend prettig te weten dat je een bondsvoorzitter hebt, die het hart op de juiste plaats heeft.” Daar deed sportjournalist Barbara Barend, nog een schepje bovenop: “In een tijdperk waarin Poetin enorme anti-homomaatregelen nam, was de KNVB met een boot op de Gay Pride en zagen we Michael van Praag, Louis van Gaal, Patrick Kluivert en Pierre van Hooijdonk feestvieren. We hebben daar een enorm statement mee gemaakt.”

In mijn ogen is Michael van Praag altijd de voorzitter geweest, die voor iedere voetballiefhebber klaarstond. Of je clubje nu uit Stompetoren kwam, of in de top van het amateurvoetbal speelde. Hij was onvermoeibaar de voorzitter voor iedereen.

Maar was dat ingegeven door liefde voor het voetbal? Vereenzelviging met het spel? Hartstocht voor Oranje?

Eerlijk gezegd heb ik hem in de vijf jaar dat ik met hem mocht samenwerken, nooit echt gepassioneerd over voetbal horen spreken. Winnen of verliezen leken hem niet te interesseren, zelfs op de tribune schenen zijn gedachten af te dwalen. Liever vertelde hij met veel passie — en vaak ook met veel humor — over die rare internationale voetbalwereld waarin hij terecht was gekomen, of maakte zich kwaad over zaken in de sport die er niet thuishoren. Als zijn aandacht eenmaal door zo’n onderwerp werd gegrepen, beet hij zich vast om het nooit meer los te laten.

Toch ligt de belangrijkste verdienste van Michael Van Praag misschien wel op een ander vlak: zijn gave om mensen te verenigen. Bij de bond gooide hij de boel open en maakte er weer een vereniging van waar iedereen welkom is. Het succes van ‘Shirtje Ruilen’ en de lancering van de ‘Nationale Voetbaldag’ zouden zonder zijn aanstekelijke energie nooit van de grond zijn gekomen. Voetbal staat voor Michael van Praag gelijk aan vriendschap.

En voor een vriend doe je alles.